လူဆုိတာကေတာ့ ကိုယ္စီကုိယ္စီ ဗီဇ၊ ၀ါသနာေလးေတြေတာ့ ရွိတတ္ၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ ့က ခပ္ေအးေအး၊ ခပ္ၿငိမ္ၿငိမ္၊ တခ်ဳိ ့က ခပ္ေသာေသာ၊ ခပ္ရႊင္ရႊင္၊ တခ်ဳိ ့က ခပ္မုိက္မုိက္၊ ခပ္ရုိင္းရုိင္း၊ တခ်ဳိ ့က ခပ္ပိုပို၊ ခပ္ကဲကဲ၊ အဲ….တခ်ဳိ ့က အလုပ္နဲ ့လက္မၿပတ္ လွဳပ္ရွားေနၾကတာ။ တခ်ဳိ ့က ပါးစပ္က အအားမေနၾကဘူး။ ပတြတ္ပတြတ္ အၿမဲေၿပာေနရမွ။ တခ်ဳိ ့က ဆရာ ၀ါသနာ၊ တခ်ဳိ ့က စပ္စုၾကတယ္။ တခ်ဳိ ့က သူမ်ားအတင္းေၿပာေနရမွ။ တခ်ဳိ ့က ဘု၊ ကန္ ့လန္ ့။ တခ်ဳိ ့က……. အဲ…… မ်ားသြားၿပီးလား မသိ။ ၿပႆနာမရွိ။ သံစဥ္ထည့္ ဟစ္ေဟာ့လုပ္ကာ စုိင္းစုိင္းလက္ထဲ ထုိးအပ္ေစ။ (တစ္ပုဒ္စာ)

ရွင္ေလးေမာ္ ၀ါသနာၾကေတာ့ လုိရင္းမေရာက္နုိင္တဲ့ ၀ါသနာ။ လုိရင္းမေရာက္ဆုိတာ ဟုိမေရာက္၊ ဒီမေရာက္ ကုိေၿပာတာ။ စကားေၿပာရင္လည္း လုိရင္းမေရာက္နုိင္ဘူး။ စာေရးရင္လည္း လုိရင္းမေရာက္နုိင္ဘူး။ ဆုံးခန္းတုိင္ေအာင္ လုပ္တဲ့ အက်င့္ ရွင္ေလးေမာ္မွာ မရွိဘူး။ ဟုိဟာဆုိလည္းပါ။ ဒီဟာဆုိလည္းပါ။ ေနာက္ဆုံး (ကန္ေတာ့ ကန္ေတာ့) အင္အင္း ပါတဲ ့အလုပ္ေတာင္ ဆုံးခန္းတုိင္ေအာင္ မလုပ္ခ်င္ဘူး။

လူအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ၀ါသနာ ဗီဇအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိၾကတာေတာ့ အဆန္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆန္းတာက ကုိယ့္မွာရွိတဲ့ ၀ါသနာ၊ ဗီဇေလးက ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ေကာင္းက်ဳိးမေပးဘဲနဲ ့၊ အေနွာင့္အယွတ္ ဒုကၡေပးတာက ဆန္းတာပါ။ ေကာင္းတဲ့ ၀ါသနာမ်ဳိးဆုိရင္လည္း အားလုံးအတြက္ အသုံးခ်ေပးလုိက္စမ္းပါ။ မေကာင္းတဲ့ ၀ါသနာဆုိရင္ေတာ့ ၀ါသနာကို ေရွ့တန္းမတင္ဘဲ ထိန္းသိမ္းဖုိ ့၊ အတတ္နုိင္ဆုံး ဟန္ေဆာင္ေနလိုက္ဖုိ ့ပါပဲ။

ေၿပာရင္းဆုိရင္း လုိရင္း မေရာက္ေတာ့ဘူး။ ဆက္ေၿပာခ်င္တာက အနတၱပုစၦက အေၾကာင္း။ အက်ဳိးမဲ့တဲ့ တရားကုိ ေဟာစမ္းပါဆုိတာ။ သူက ဘုရားရွင္ကုိ ဘယ္သူမွ မေမးတဲ့ အက်ဳိးမဲ့ ပ်က္စီးေစတတ္တဲ့တရား ေမးတယ္။ ဘုရားရွင္ကလည္း ကန္ ့လန္ ့ တုိက္တဲ့ သူ ့ကို ဂရုတစုိက္ ေၿဖေပးေတာ္မူပါတယ္။ ပုဏၰား…..
“ သင္ဟာ ေလာကီမွာ စီးပြါးေတြ ၿဖစ္ခ်င္သပဆုိရင္၊ ေလာကုတၱရာနယ္ပယ္မွာ ခ်မ္းသာေတြ ရခ်င္တယ္ဆုိရင္ ဒီတရားေတြကုိ မလုပ္နဲ ့၊ ေရွာင္ေလာ့။ အက်ဳိးမဲ့၊ အစီးပြါးမဲ့ ၿဖစ္ခ်င္ရင္ေတာ့ ေဆာင္ေလာ့။”

တကယ္ေတာ့ ပုဏၰားၾကီးက ဘုရားရွင္ကုိ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ေမးလုိက္တာပါ။ သူ ့ဗီဇပုိးေလးက ဆစ္ထု ေပးလုိက္တဲ့ ေမးခြန္းပါ။ ပုဏၰား….

အိပ္ရာထေနာက္က်မွ ထၿခင္း
ပ်င္းရိၿခင္း။
ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္ၿခင္း
မူးယစ္ေပ်ာ္ပါးေနၿခင္း
တစ္ေယာက္ထဲ ခရီးသြားၿခင္း
သူတစ္ပါး သားမယား အိမ္ ၀င္ထြက္သြားလာၿခင္း၊ ဆက္ဆံၿခင္း။

ဘုရားရွင္က အက်ဳိးမဲ့ေစတတ္တဲ ့တရားေတြ တစ္ခုခ်င္းမိန္ ့လုိက္တယ္။ ပုဏၰားၾကီးကလည္း ဟုတ္၊ မဟုတ္ စဥ္းစားေတြးေခၚၿပီး ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ ့ ဟုတ္ေၾကာင္း၊ မွန္ေၾကာင္း ေထာက္ခံ ေပးေနေတာ့တာပါ။ တစ္ပါးသူနဲ ့ စကားေၿပာတုိင္း အလုိမက်၊ သေဘာက်ေလ့ရွိတဲ့ ပုဏၰားၾကီးက ဒီတစ္ခါေတာ့ အလုိက်ဟန္ၿပပါေတာ့တယ္။ သူ ့စိတ္ေန သေဘာထားကုိ ေက်နပ္ေအာင္ လုပ္ေပးနုိင္စြမ္းရွိတဲ့ ဘုရားရွင္ကုိလည္း သာဓုေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေခၚၿပီး ေလးစားၾကည္ညဳိေနေတာ့တာပါ။

ဆယ္လြန္းတင္ ၾကိဳး

“၀ဋ္ဆင္းရဲမွ၊ မလြတ္ရ၊ ခ်ည္ကသံေယာဇဥ္”

မနက္ေစာေစာ ေဒါင္းလုပ္ လုပ္ၿပီးသား တရားေတြထဲက တစ္ပုဒ္ကုိ ဖြင့္လုိက္ေတာ့ တရားေဟာဆရာရဲ့ သံေယာဇဥ္ဆုိတဲ့ စကားလုံးေလးကုိ ရွင္းတမ္းလုပ္ေနတာ ၾကားရပါတယ္။ ဒီသံေယာဇဥ္ဆုိတဲ့ စကားဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ၾကားဖူးေနခဲ့တာပါ။ ေလာကုတၱရာ စာေပထဲ ေၿခခ်ေတာ့လည္း ဒီသံေယာဇဥ္နဲ ့ အပီအၿပင္ကုိ တုိးၿပန္ပါေသးတယ္။ စာေပအသိေလး နဲနဲသိလုိက္ေတာ့လည္း ကုိယ့္မွာ ဒါၾကီးက ခ်ည္ခံေနရတာပါလားလုိ ့ ထပ္ဆင့္ ထပ္ဆင့္ သိရၿပန္ပါၿပီ။

ငယ္ငယ္က အိမ္မွာ သာမန္ႏြားေတြထက္စာရင္ နဲနဲရုိင္းတဲ့ ႏြားၾကီးတစ္ေကာင္ရွိပါတယ္။ တစ္ေန ့မွာ အဲဒီႏြားၾကီးကုိ ခ်ည္ဖုိ ့ဆုိၿပီး အဘုိးက သာမန္ႏြားခ်ည္ၾကဳိးနဲ ့မတူတဲ့ ႏြားခ်ည္ ၾကိဳးကုိ အပီအၿပင္ က်စ္ေနေတာ့တာပါ။ မိမိလည္း အဘုိးကုိ စပ္စုလုိက္ၿပန္ပါတယ္။ အဲဒီၾကဳိးက ဘာလုပ္ဖုိ ့ လဲ အဘုိးကုိ ေမးေတာ့ သူက “ႏြားၾကီးက နဲနဲ ရုိင္းေနလုိ ့ လြတ္ထြက္မသြားေအာင္ အေသခ်ာ ခ်ည္ဖုိ ့ ဂရုတစုိက္ က်စ္ေနတာကြ” တဲ့။ ေအာ္ ႏြားၾကီး လြတ္ထြက္မသြားေအာင္ဆုိပါလား။ အဘုိးရဲ့ စကားကုိလည္း ၿပန္ၾကားေယာင္မိၿပန္ၿပီ။

ေလာကမွာ လူသားနဲ ့ သံေယာဇဥ္၊ သံေယာဇဥ္နဲ ့ လူသား မကင္းၾကပါဘူး။ သတၱ၀ါေတြကုိ ဆင္းရဲၿခင္းေတြမွ လြတ္ထြက္မသြားေအာင္ ခ်ည္ထားတာက သံေယာဇဥ္ၾကဳိးေလးပါ။ သြပ္ၾကိဳး၊ နုိင္လြန္ၾကဳိး၊ သံမဏိၾကဳိးစတဲ့ သာမန္ၾကိဳးေလးေတြ ၿမင္ေနရေပမယ့္ အဲဒီ သံေယာဇဥ္ၾကဳိးေလးကေတာ့ ၿမင္လုိ ့ ရနုိင္တဲ့ အရာမဟုတ္ပါဘူး။ သာမန္ၾကဳိးေတြကို တစ္ခုခုနဲ ့ၿဖတ္ဖုိ ့ လြယ္ေပမယ့္ သံေယာဇဥ္ ၾကဳိးေလးကေတာ့ ၿပတ္ေအာင္ ၿဖတ္ဖုိ ့ လြယ္ကူတဲ့ ကိစၥ မဟုတ္ပါ။ သတိမထားမိရင္ ခ်ည္ထားလုိ ့ ခ်ည္ထားမွန္းေတာင္ မသိတဲ့ အၿဖစ္သနစ္ရယ္ပါ။

မိမိတုိ ့မွာ ၿဖစ္ေနၾကတဲ့ ပူေလာင္မွဳ၊ စုိးရိမ္မွဳ၊ ငုိေၾကြးမွဳေတြနဲ ့ တသီးတၿခားဆီ ၿဖစ္မသြားရေအာင္ ခ်ည္ထားေပးတာက သံေယာဇဥ္ၾကိဳးေတြပါပဲ။ လူေတြဟာ ဒီသံေယာဇဥ္ၾကိဳးေတြ အခ်ည္အေႏွာင္ခံထားရေတာ့ ဘာလုပ္လုပ္ မလြတ္လပ္ၾကေတာ့ပါဘူး။ မွားေနပါလ်က္နဲ ့ ဒီသံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ အမွားကုိလည္း အမွန္လုပ္ၿပီး ဖုံးကာပစ္တတ္ၾကပါတယ္။ သံေယာဇဥ္ၾကဳိး မ်ားမ်ား အခ်ည္ခံရေလ အမွန္တရားဆုိတာ ကြယ္ေပ်ာက္ေလပါပဲ။

ေလာကမွာ သြပ္ၾကဳိး၊ နုိင္လြန္ၾကဳိး၊ သံၾကဳိးစတဲ့ သာမန္ၾကိဳးေတြဆုိတာ ေပါမွေပါ။ အဲဒီၾကိဳးေတြ ဘာလုပ္ဖုိ ့လဲ ဆုိတာ ေမးစရာေတာင္ လုိမယ္မထင္ပါဘူး။ သူ ့ေနရာနဲ ့သူ အသုံးခ် ခ်ည္ေနွာင္ဖုိ ့ပဲ မဟုတ္လား။ ခ်ည္ေႏွာင္ခံရမယ့္ အရာ၀တၳဳ အရြယ္အစား အလုိက္ အဲဒီၾကဳိးေတြကုိ အသုံးခ်ဖုိ ့ပါ။ ဥပမာ ႏြားဆုိရင္ပဲၾကည့္။ ရုိးရုိး ႏြားဆုိရင္ သာမန္ ႏြာခ်ည္းၾကဳိးနဲ ့ ခ်ည္ေႏွာင္ရုံပါပဲ။ နဲနဲ ရုိင္းတဲ့ ႏြားဆုိရင္ သူနဲ ့တန္္တဲ့ ၾကိဳးေတာ့ ၿဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးၿပီး ခ်ည္လုိက္ရတာေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ၾကိဳးေတြလည္း ႏွစ္လြန္းတင္ၾကဳိး၊ သုံးလြန္းတင္ၾကဳိး စသၿဖင့္ ရွိၾကရေတာ့တာပါ။

သံေယာဇဥ္ဆိုတာလည္း သတၱ၀ါေတြကုိ ဆင္းရဲၿခင္းကေန လြတ္ေၿမာက္မသြားေအာင္ ခ်ည္ထားတက္တဲ့ သေဘာရွိတာမုိ ့ ၾကဳိးနဲ ့ တူပါတယ္။ သူ ့မွာ သာမန္ၾကဳိးေတြထက္ ခ်ည္ေနွာင္နုိင္တဲ့ သတၱိစြမ္းအားကလည္း မနဲပါဘူး။ ကုိယ့္ကုိ အခ်ည္အေႏွာင္ခံထားရတဲ့ ၾကိဳးဟာ ဘယ္နွစ္ေခ်ာင္းနဲ ့ ယက္ထားသလဲ၊ ႏွစ္လြန္းတင္ၾကဳိးလား၊ သုံးလြန္းတင္ၾကိဳးလားဆုိတာ သိရေအာင္ ဘုရားရွင္က ဒီလုိ ခဲြၿခားၿပခဲ့ပါတယ္။

(၁) ေလာကမွာ ငါ့အိမ္၊ ငါ့ေနရာ၊ ငါ့သား၊ ငါ့သမီး၊ ေယာက်္ား၊ မိန္းမစသၿဖင့္ အေခၚအေ၀ၚ အားၿဖင့္သာ ရွိတဲ့ အရာေတြကုိ တကယ္ ရွိတာလုိ ့ ၿမင္ေနမယ္၊ ထင္ေနမယ္ဆုိရင္ အဲဒါဟာ ပထမဆုံးၿဖစ္တဲ့ သံေယာဇဥ္ၾကဳိးတစ္ေခ်ာင္း အခ်ည္အေနွာင္ခံထားရတာပါပဲ။ နဲနဲၿမင့္ၿမင့္ ေၿပာရရင္ေတာ့ ပညတ္နဲ ့၊ ပရမတ္ကုိ ခဲြၿခားၿပီး မၿမင္တက္တာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ငါ့သား၊ ငါ့သမီး၊ ငါအိမ္၊ ငါ့ေနရာ စတဲ့ အရာေတြဟာ အေပၚယံပဲ ၾကည့္ၿပီးေခၚတဲ့ဟာေတြပါ။ တကယ့္အႏွစ္အားၿဖင့္ေတာ့ ရုပ္နဲ ့နာမ္ နွစ္ခုထဲပါပဲ။ ဒီသံေယာဇဥ္ၾကဳိးကုိ ၿပတ္္ခ်င္တယ္၊ ၿဖတ္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ တကယ့္ အႏွစ္ ၿဖစ္တဲ့ ရုပ္နဲ ့ နာမ္ကုိ ပဲ တရားနယ္ပယ္ထဲကေနၿပီးေတာ့ ႐ွဳ့လုိက္ဖုိ ့ပါပဲ။ (ဒိ႒ိ)

(၂) ရတနာသုံးပါး အေပၚမွာ ယုံမွားသံသယ ၀င္ေနမယ္ဆုိရင္လည္း ဒုတိယသံေယာဇဥ္ ၾကဳိးေလးတစ္ေခ်ာင္း ထပ္ခ်ည္ခံထားရတာပါပဲ။ ဘုရားရွိတာ တကယ္မွ ဟုတ္ရဲ့လား၊ တရားက်င့္ရင္ေရာ အဟုတ္တကယ္ ဆင္းရဲၿခင္းမွ လြတ္ေၿမာက္နုိင္ပမလား ဆုိတဲ့ အေတြးမွား၊ သံသယ မွားေတြနဲ ့ ရတနာသုံးပါးရဲ့ အေပၚမွာ သုံးသပ္ေနတာလည္း ဒုတိယသံေယာဇဥ္ၾကဳိးေလး မၿပတ္နုိင္ေသးလုိ ့ပါ။ (၀ိစိကိစၦာ)

(၃) ကုိယ့္အတြက္ ဘာမွ အက်ဳိးမရွိဘဲ အခ်ိန္ကုန္ၿခင္းသာ အဖတ္တင္တဲ့ အက်င့္ကို က်င့္ေနတယ္ဆုိရင္လည္း တတိယေၿမာက္ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးေလး ရစ္ပတ္ခ်ည္ေနွာင္ခံေနရတာပါ။ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ကလည္း ဒီလုိ မေကာင္းတဲ့ အက်င့္ေတြကို ေကာင္းတဲ့ အက်င့္မွတ္ၿပီးေတာ့ တတိယေၿမာက္ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးေလး အခ်ည္အေနွာင္ခံထားရတဲ့သူေတြလည္း မနည္းပါဘူး။ အခုလည္း အိႏၵိယမွာ အမ်ားၾကီး က်န္ေနပါေသးတယ္။ ႏြားလုိေန ႏြားလုိစားတဲ့ အက်င့္လည္း ရိွတာပဲ။ ေခြးလုိ က်င့္ေနတဲ့ လူေတြလည္း ရွိတာပဲ။ တခ်ိဳ ့ဆုိရင္ ဂဂၤါ ၿမစ္ေရနဲ ့ ေရခ်ဳိးရင္ အကုသုိလ္ေတြ ေပ်ာက္တယ္ဆုိၿပီး ဂဂၤါ ေရးခ်ဳိးဆိပ္မွာ ခ်ဳိးေနတဲ့ သူေတြလည္း မနဲပါဘူး။


တကယ္တမ္းေတာ့ အကုသုိလ္ဆုိတာ စိတ္မွာၿဖစ္တဲ့ သေဘာတရားေတြပါ။ ကုိယ္ေပၚမွာ ရွိတဲ့ အရာမဟုတ္လုိ ့ သာမန္ေရခ်ဳိးရုံနဲ ့ေတာ့ မေပ်ာက္ပါဘူး။ ဂဂၤါၿမစ္ေရ ခ်ဳိးလုိက္လုိ ့ ေခ်းေတာ့ ေၿပာင္ခ်င္ ေၿပာင္သြားမွာေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ အညစ္ေၾကးေတာ့ ေၿပာင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုက်င့္ၾကံေနတဲ့ သူေတြဟာ ကိုယ္က်င့္ေနတဲ့ အက်င့္ကုိ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာနဲ ့ မဆင္ၿခင္၊ မသုံးသပ္ၾကလုိ ့ပါပဲ။


အက်င့္တစ္ခုကုိ က်င့္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ ဒီအက်င့္ဟာ သီလဖက္က တုိးတက္မွဳရွိသလား၊ စိတ္ေအးခ်မ္းမွဳ၊ သမာဓိေရာရရဲ့လား၊ ရုပ္၊ နာမ္ တရားေတြကုိ ခဲြၿခားသိတက္တဲ့ ပညာေတြေရာ တုိးပြား လာသလားဆုိတာ သုံးသပ္ရမွာပါ။ အကယ္၍ အဲဒီ သုံးခ်က္မွ ၿဖစ္မလာဘူးဆုိရင္ အဲဒီအက်င့္ကို စြန္ ့ပစ္ရင္း သံေယာဇဥ္ၾကဳိးေလး တစ္ၾကဳိး ထပ္ၿဖတ္လုိက္ရုံပါပဲ။ (သီလဗၸတ ပရာမာသ)

(၄) ေနာက္တစ္ခုက ကိုယ့္ထက္သာ မနာလုိတာလည္းပဲ သံေယာဇဥ္ပါပဲတဲ့။ လူေတြဟာ ကိုယ့္ၿဖည့္ဆည္းခဲ့တဲ့ ကံ၊ ဥာဏ္၊ ၀ီရိယသုံးပါး မတူၾကတာေၾကာင့္ လက္ရွိ အေၿခအေနရ တစ္ေယာက္နဲ ့ တစ္ေယာက္ ၿဖစ္ပုံၿခင္းလည္း တူညီမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ကုိယ့္ထက္ဆင္းရဲတဲ့ သူ၊ ခ်ဳိ ့တဲ့သူ လည္း ၿမင္ရ၊ ေတြ ့ရ နုိင္သလုိ၊ ကုိယ့္ထက္ခ်မ္းသာတဲ့သူ၊ ရာထူးၾကီးတဲ့ သူေတြကိုလည္း ေတြ ့နုိင္တာပါပဲ။ အဲဒီအေပၚမွာ ကုိယ္က မနာလုိတဲ့ စိတ္နဲ ့သြားၿပဳိင္ေနမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေနာက္သံေယာဇဥ္ တစ္ေခ်ာင္းနဲ ့ထပ္ အခ်ည္ခံေနရတာ ေသခ်ာသြားပါၿပီ။ ကုိယ္ဆင္းရဲ၊ စိတ္ဆင္းရဲဖုိ ့သာ ၿပင္ထားၾကေပေတာ့။ ဒီသံေယာဇဥ္ၾကဳိးသာ အခ်ည္ခံေနရင္ေတာ့ အဲဒီသူဟာ သူမ်ားကုိ ဒုကၡေပးဖုိ ့ အခ်ိန္္းတုိင္းလုိလုိ ၾကံေနေတာ့မွာပါ။ (ဣ

(၅) သံေယာဇဥ္ ေနာက္တစ္ၾကဳိးကုိလည္း ထပ္မွတ္ပါအုံး။ ကုိယ္ဆီမွာရွိတဲ့ အသိကုိ ကိုယ္သိသလုိ၊ ကိုယ္တတ္သလုိ သူမ်ားကုိ မွ်ေ၀ မေပးခ်င္တာ၊ ကိုယ့္ ပစၥည္းကုိ ၀န္တုိတတ္တဲ့ စိတ္ဟာလည္း သံေယာဇဥ္ၾကဳိး ေနာက္တစ္ေခ်ာင္းနဲ ့ ထပ္အခ်ည္ခံေနရတာပါပဲ။ ကိုယ့္ပစၥည္းနဲ ့ကို အကုသုိလ္ရေစတဲ့ သံေယာဇဥ္ အမ်ဳိးစားပါ။ (မစၦရိယ)

(၆) ေခ်ာတာ၊ လွတာ၊ ႏွစ္သက္စရာေကာင္းတဲ့ အရာေတြကို လုိခ်င္ေတာင့္တ တတ္တဲ့စိတ္ဟာလည္း သံေယာဇဥ္ ၿဖစ္ေနလို ့ပါပဲ။ လိုခ်င္တာ၊ ခ်စ္ခင္တာ၊ သတိရတာေတြဟာ တကယ္တမ္းၾကေတာ့ ဆင္းရဲမွဳေတြေပးတဲ့ သံေယာဇဥ္ အမ်ဳိးအစား တစ္ခုပါ။ ခ်မ္းသာမွဳကုိ မေပးပါဘူး။ ၾကဳံေတြ ့လာတဲ့ ကာမဂုဏ္ အာရုံေတြကုိ မကပ္ၿငိ၊ မတြယ္တာဘဲနဲ ့ မွ်မွ်တတ ေနတတ္ဖုိ ့ပါပဲ။ (ကာမရာဂ)

(၇) ေနာက္တစ္ခုက အေပၚက သံေယာဇဥ္နဲ ့ ေၿပာင္းၿပန္သေဘာေလးပါ။ စိတ္တုိင္းမက်တာ၊ စိတ္ဆုိးတာေတြ ရင္ထဲမွာ ၿဖစ္ေနရင္လည္း သံေယာဇဥ္ၾကဳိးတစ္ၾကဳိး အခ်ည္ခံေရၿပီလုိ ့ မွတ္လုိက္ပါ။ လိုခ်င္တာ၊ ခ်စ္တာ၊ ႏွစ္သက္တာေတြကုိ မရလုိ ့၊ရလာရင္လည္း စိတ္တုိင္းမက် ၿဖစ္တာဟာ ေဒါသ ၿဖစ္လာတဲ့ သေဘာပါပဲ။ (ပဋိဃ)

(၈) ကိုယ့္ဘ၀ေလးကုိ ကုိယ္ႏွစ္သက္ေနတာဟာလည္း သံေယာဇဥ္ပါပဲ။ ခ်မ္းသာတဲ့ သူကလည္း ခ်မ္းသာတဲ့ အေလ်ာက္၊ ဆင္းရဲတဲ့သူကလည္း ဆင္းရဲတဲ့ အေလ်ာက္ ကုိယ့္ ဘ၀ေလးကုိ ကုိယ္ႏွစ္သက္ ေက်နပ္ေနၾကတာပါ။ ဘ၀ဆုိတာ တကယ္ေတာ ့ဘာမွ ႏွစ္သက္စရာ မရွိပါဘူး။ အိုရတာ၊ နာရတာ၊ ေသရတာေတြဟာ ဒုကၡၾကီးပါပဲေလ။ မတြယ္တာ၊ မကပ္ၿငိပဲနဲ ့ သံေယာဇဥ္ၾကဳိးတစ္ၾကဳိး တတ္နုိင္သေလာက္ ေၿဖေလ်ာ့ေပးဖုိ ့ပဲ ၾကဳိးစားရမွာပါ။ (ဘ၀)

(၉) ဘယ္ေနရာမဆုိ၊ ငါပါမွ ၿပီးမယ္၊ ငါရွိမွ ၿဖစ္မယ္ဆုိတဲ့ ေထာင္လႊားတတ္တဲ့ စိတ္ဟာလည္း မာန သံေယာဇဥ္ၾကဳိးနဲ ့ အခ်ည္ခံေနရတာပါ။ ပစၥည္း ဥစၥာ ရာထူး ဂုဏ္ ပညာေတြနဲ ့ အရာအရာမွာ မာန္တတ္္ေနသူဟာ သံေယာဇဥ္တစ္ပါး ၿဖစ္ေနတာပါပဲ။ လူတိုင္း အခ်ည္ခံထားေနရပါတယ္။ (မာန)

(၁၀) ေမာဟ သံေယာဇဥ္ၾကဳိးကလည္း မိမိတုိ ့အခ်ည္ခံေနရတဲ့ ၾကဳိးတစ္ေခ်ာင္းပါပဲ။ သစၥာေလးပါးတရားကုိ မသိ၊ မၿမင္ေအာင္ ဖုံးလႊမ္းကာကြယ္တတ္တဲ့ သေဘာပါ။ အမွန္တရားကုိ ကာကြယ္ထားတာမုိ ့ ၿဖတ္နုိင္ေအာင္ ၾကဳိးစားရမွာပါ။ (အ၀ိဇၨာ)

သံေယာဇဥ္ၾကိဳးၾကီး က်စ္လာတာ ေတာ္ေတာ္ ထူသြားပါၿပီ။ ေတာ္ေတာ္ ခိုင္မာတဲ့ ၾကိဳးၾကီးလည္း ၿဖစ္သြားပါၿပီ။ အခ်ည္ခံရတဲ့ သူေတြလည္း မၿပတ္နုိင္တဲ့ သံေယာဇဥ္ၾကဳိးတန္းလန္းနဲ ့သံသရာမွာ အေမ်ာၾကီးသာ၊ ေမ်ာၾကေပေရာ။

တကယ္ေတာ့ သံေယာဇဥ္ ရွိတယ္ဆုိတာ ခ်စ္တဲ့သူ၊ ခင္တဲ့သူေလာက္ပဲ ၿဖစ္တဲ့ သေဘာလုိ ့ ထင္ထားၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ကပ္ၿငိတြယ္တာတတ္တဲ့ သံေယာဇဥ္ၾကဳိးေတြကုိ ၾကည့္လုိက္ရင္ ခ်စ္တဲ့ သူေရာ၊ မုန္းတဲ့ သူေရာ အားလုံေပၚမွာ ၿဖစ္နုိင္တာကုိ ေတြ ့ရမွာပါ။ အာရုံတစ္ခုခုကုိ သံေယာဇဥ္ၿဖစ္လာၿပီ၊ ဆုိရင္ ၿဖစ္တဲ့ စိတ္အေပၚမွာ ပဲ သံေယာဇဥ္ၾကဳိးကုိ ေၿဖေလ်ာ့ဖုိ ့၊ ၿဖတ္ေတာက္ဖုိ ့ ၾကဳိးစားရမွာပါ။ ဥပမာ သား၊ သမီး၊ မိဘ အေပၚမွာ ၿဖစ္တဲ့ ကုိယ့္သံေယာဇဥ္စိတ္ကုိသာ ၿဖတ္ဖုိ ့၊ ေလ်ာ့ဖုိ ့၊ ရူွ ့ဖုိ ့လုိရင္းပါပဲ။ သား၊ သမီးေတြကုိ ၿဖတ္စရာမလိုပါဘူး။ သံေယာဇဥ္ ၿဖစ္စရာ အာရုံတစ္ခုခု ၾကဳံေတြ ့လာၿပီဆုိရင္ အဲဒီအာရုံေပၚမွာ သာယာတဲ့စိတ္၊ ေက်နပ္တဲ့စိတ္ မၿဖစ္ေအာင္ ထိန္းဖုိ ့လုိ ့သလုိ၊ ေဒါသမၿဖစ္မိေအာင္ လည္း မိမိရဲ့ စိတ္ကုိ ထိန္းလုိက္ဖုိ ့ပါပဲေလ။

(၁)
တစ္ေန ့က မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ကေၿပာတယ္။ ေမာင္ေမာ္ကြန္း "မင္းက မင္းဇာတိ ကုိ ေတာ္ေတာ္ သတိရပုံ ရတယ္"တဲ့ မိမိလည္း ဘာလုိ ့လဲ ၿပန္ေမးလုိက္ေတာ့ "မင္းစာေတြ ဖတ္ရတာ ရြာပဲ ၿပန္ၿပန္ေရာက္ေနတယ္" တဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ မိမိအတြက္ ေမ့လုိ ့မရနိင္တဲ့ ေမြးရပ္ေၿမက ႀကဳံရဆုံရ ေန ့စဥ္ ဘ၀ေလးကုိ အေၾကာင္း တုိက္ဆုိင္တုိင္း သတိရမိပါေတာ့တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဇာတိရပ္ေၿမ ဆုိတာ ေမ့လုိ ့မရစေကာင္းတဲ့ အရာပဲ မဟုတ္လား။

“ မေမ့ဘူး” “မေမ့ဘူး” ေမာ္ကြန္း ဘယ္လုိမွ ေမ့လုိ ့မရပါဘူး။ ေန ့စဥ္ အလုပ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ရွုပ္ရုွပ္ မိမိႀကီးၿပင္း လာခဲ့တဲ့ ရြာေလးကုိေတာ့ သတိရၿမဲ ရေနတာပါ။ ဖတ္ေနတဲ့ စာေတြကလည္း ဆရာ ဓမၼဂဂၤါရဲ့ ကုိယ္တုိင္ႀကြားေတြ ဆုိေတာ့ ရြာက ဘၾကီးေပ်ာ့ တုိ ့ ဘၾကီးညဳိတုိ ့အမယ္မွဳံတုိ ့ကုိ သတိရမိတာေတာ့ မထူးဆန္းလွေပဘူးေပါ့။

(၂)
ေန ့လည္ခင္းက ရန္္ကုန္မွာေနတဲ့ ရြာက သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က အီးေမလ္ ပုိ ့ပါတယ္။ အေဒၚ ရန္ကုန္ကုိ ေရာက္ေနတယ္တဲ့။ သူ ့ကုိ ဖုန္းဆက္ပါအုံး သူက မင္းနဲ ့ရန္ကုန္ ေရာက္တုန္း ေရာက္ခုိက္ စကားေၿပာခ်င္လုိ ့ပါတဲ့။ သူငယ္ခ်င္း ေမးလ္ကုိ ဖတ္ေနတုန္းမွာပဲ အဲဒီ အေဒၚအနုိင္နဲ ့ ပတ္သက္ၿပီး မိမိၿဖစ္ခဲ့တာေလးေတြ ခ်က္ခ်င္း သတိရမိေတာ့တာပါ။

သူ ့ကုိ အေဒၚအနုိင္လုိ ့ေခၚရတာလည္း အေၾကာင္းရွိတယ္။ အဆုိေတာ္ အနုိင္ကုိ ၾကဳိက္လုိ ့ေခၚတာ မဟုတ္ဘူး။ သူက မိမိအေပၚဆုိရင္ ငယ္ငယ္ကေလးထဲက နုိင္ေနလုိ ့ပါ။ နုိင္လည္း နုိင္မွာပဲေလ။ သူက မိမိအေပၚဆုိရင္ မိဘေတြလုိပဲ ေစတနာနဲ ့ ထိန္းေက်ာင္း ေပးေနသူပါ။ ေက်ာင္းသြား၊ ေက်ာင္းၿပန္လည္း သူပဲလုိက္ပုိ ့ေပးခဲ့သူပါ။ မုန္းဘုိ းေတြလည္း အမ်ားႀကီးေပးခဲ့ဘူးတာပါ။ သူကေတာ့ မိမိကုိ ခ်စ္လည္းခ်စ္ နုိင္လည္းနုိင္ပါတယ္။ သူတစ္ခါတစ္ခါ ေဒါသ ၿဖစ္စရာ ရွိလာၿပီ ဆုိရင္လည္း မိမိနဲ ့ဆုိင္ဆုိင္၊ မဆုိင္ဆုိင္ မိမိကုိပဲ လာေရာက္ၿပီး သူ ့ေဒါသေတြ ေပးေနေတာ့တာပါ။ ရဟန္္းဘ၀ေရာက္ေတာ့လည္း သူ ့ရဲ့ ေမတၲာ၊ ေစတနာ အနုိင္ေတြက မိမိေပၚေၿပေရာ့လုိက္မယ္ မထင္ပါနဲ ့။ နုိင္ၿမဲ နုိင္ေနတုန္္းပါပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း မိမိက သူ ့ကုိ တိတ္တခုိးေလး အေဒၚ အနုိင္ ၾကီးလုိ ့ေပးထားေတာ့တာပါ။

(၃)
သူ နုိင္ခဲ့တာေတြထဲက တစ္ခုကုိလည္း သည္းခံၿပီး မွ်ေ၀ခံစားေပးပါဦး။ တခါက မိမိ စာေမးပဲြ ေၿဖၿပီးလုိ ့ ရြာကုိၿပန္သြားပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ အေဒၚအနုိင္ႀကီးကပဲ မိမိကုိ လာႀကဳိခဲ့ပါတယ္။ ေတြ ့ေတြ ့ခ်င္းပဲ မိမိပါလာတဲ့ အထုပ္ပုိးေလးေတြ လက္ကသယ္ၿပီး မိမိကုိ စကားေတြ ဒီလုိ အဆက္မၿပတ္ ေၿပာပါေတာ့တယ္။ “ ဦးဇင္း စာေမးပဲြေတြ ေၿဖနုိင္ရဲ့လား။ တရားေတြေရာ ေဟာဖုိ ့အဆင္သင့္ၿဖစ္ေနပီလား။ တပည္ေတာ္တုိ ့အိမ္မွာ ညဘက္ အထူးတရားပဲြ လုပ္ဖုိ ့ရွိတယ္။ အဲဒီမွာ ဦးဇင္း ေဟာဖုိ ့လည္း ရြာကလူေတြ ေၿပာထားၿပီးပီ။ ေဟာရဲေအာင္သာလုပ္ေပေတာ့။ အမ်ားႀကီး မေဟာနုိင္ရင္ေတာင္ နာရီ၀တ္၊ တစ္နာရီေလာက္ဆုိရၿပီ။ ဦးဇင္းက ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ ေႀကာက္ၿပီး မေဟာရဲမွာဆုိးလုိ ့တပည့္ေတာ္ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ေတြေတာင္ ပင့္မထားဘူး။ ဦဇင္းရယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဦးဇင္း သူငယ္ခ်င္းေတြ ေလာက္ပဲ ပင့္ထားတာ။ ေဟာရဲေအာင္ ေဟာေနာ္ ႀကားလား။ ေကာင္းတာ မေကာင္းတာအပထား ၿဖစ္သြားဖုိ ့ပဲ အေရးႀကီးတယ္။ က်န္တဲ့ သူေတြ ဘယ္လုိပဲေၿပာေနေန ဦးဇင္း ပရိသတ္အၿဖစ္ တပည့္ေတာ္ တစ္ေယာက္လုံးရွိတယ္” ဆုိၿပီး စကားအေၿပာနဲ၊ လူေတာမတုိးရဲတဲ့ မိမိကုိ ထုိထိုေသာ အေၾကာင္းမ်ား မရွိရေလေအာင္ အစ ပထမ ပဲြထုတ္ေပးဘုိ ့ အားေပးေၿပာဆုိေနေတာ့တာပါ။

(၄)
အေဒၚအနုိင္ စီစဥ္ခ်က္ အတုိင္း ညတရားပဲြ ေရာက္ေတာ့မွာပါ။ အခိ်န္ကည ခုနွစ္နာရီစမွာပါတဲ့။ အၾကီးအက်ယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ပရိတ္သက္က သူ ့ရဲ့ အိမ္တြင္း၊ အိမ္ၿပင္ ၿပည့္ရုံေလးပါပဲ။ တရားပဲြ ဖန္းတီးရွင္ အေဒၚအနုိင္တစ္ေယာက္လည္း အလုပ္ေတြ ရွုပ္ေနပါၿပီ။ ႀကြေရာက္လာတဲ့ ဓမၼမိတ္ေဆြ အေပါင္းေတြကုိလည္း သူကုိယ္တုိ္င္ ဟုိဟုိဒီဒီ ေနရာ ခ်ေပးေနေတာ့တာပါ။ အေဒၚအနုိင္ တစ္ေယာက္ လူၾကားထဲမွာ သူဖန္းတီးထားတဲ့ အတုိင္း ဗ်ာမ်ားရေခ်ၿပီ။ ဆရာေၿပာသလုိ မ်ားနုိင္တုန္း မ်ားေနတာထင္ပါရဲ့။

မိမိလည္း တရားပဲြအခ်ိန္က နီးေနၿပီမုိ ့ ေဟာဖုိ ့ရည္ရြယ္ထားတဲ့ ေကာ္ပီကူးတရားေတာ္ကုိလည္း လူမသိ၊ လူမၿမင္ ေခ်ာင္က်က်ေနရာေလး တစ္ခုမွာ ေဇာေခြ်းတသီးသီးနဲ ့ အေဒၚအနုိင္ နုိင္သမွ် ဗ်ာမ်ားရၿပန္ပါၿပီ။ အေဒၚရဲ့ အားေပးစကားေတြကုိလည္း ဓမၼကထိက ၿဖစ္ေရးအတြက္ အားေဆးအၿဖစ္ ထပ္တလဲလဲ သုံးရေခ်ၿပီ။

တရားပဲြ အခ်ိန္ ေရာက္ဖုိ ့ ဆယ့္ငါးမိနစ္သာလုိ ပါေတာ့တယ္။ မိမိလည္း တရားေဟာရမယ့္ ေနရာေလးကုိ စတင္ေနရာယူလုိက္ပါၿပီ။ ေရွးဆုံးက ဘုရားကုိးဆူ ဆရာ ဘၾကီးေတာင္ေက်ာ္ ကလည္း မိုက္ခရုိဖုန္း ၿမင္ရင္ မေနနုိင္ေတာ့တာမုိ ့ သူ ့မင္းသားလုပ္ရမယ့္ ဘုရားကုိးဆူပဲြ မဟုတ္ေသာ္လည္း အခြင့္အေရး ရရင္၊ ရသေလာက္ မိမိေရွ ့က မိုက္ခရုိဖုန္းကုိ “ ဟယ္လုိ ၀မ္း၊ တူး၊ သရီး၊” “အဟမး္ အဟမ္း” စသည္ၿဖင့္ အသံခ်ဲ့စက္ဆရာ စိတ္ညစ္ေလာက္ေအာင္ စမ္းပါေတာ့တယ္။ အင္း … သူလည္းၾကဳံတုန္းေလး လုပ္လုိက္တာ ေနမွာပါပဲေလ။

(၅)
တရားပဲြ မတည္အလွဳရွင္ အေဒၚအနုိင္ကေတာ့ ေနရာ အတည္တက် မယူေသးပါဘူး။ မိမိက သူ ့ကုိပဲ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ၾကည့္ေနရေခ်ၿပီ။ သူပဲ တရားပဲြ ၿဖစ္ဖုိ ့အစီစဥ္စဲြ၊ သူကုိယ္တုိင္ တရားပဲြ မတည္အလွဳရွင္ၾကီးအၿဖစ္လည္း ေနရာယူ၊ သူပဲ မိမိရဲ့ အမာခံ အားေပးေနမယ့္ ပရိတ္သက္ပါဆုိၿပီး ဆုိခဲ့ၿပန္ေသးတာဆုိေတာ့ အားကုိးတၾကီး သူ ့ကုိပဲ ၾကည့္ေနရေတာ့တာပါ။

တရားပဲြ စတင္ဖုိ ့ငါးမိနစ္သာလုိ ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရြာသူၾကီး ဦးဗုိလ္ေဆာင္ အမွာပါးလုိက္တဲ့ စကားကုိ အေလာတႀကီး သယ္လာသူ ရြာေဆာ္ ကုိဘရီက မိမိေရွ ့ေတာ္ေမွာက္ကုိ ေရာက္လာၿပီး ဘုရားကုိးဆူဆရာ ဘၾကီးေတာင္ေက်ာ္ စမ္းလုိ ့မၿပီးနုိင္တဲ့ မုိက္ခရုိဖုန္းကုိ စတင္ လုယူပါေတာ့တယ္။

ၿပီးေတာ့ ရပ္ေက်ာ္၊ ရြာေက်ာ္ေအာ္လုိက္တာက “ ႀကြေရာက္လာၾကေသာ ဓမၼမိတ္ေဆြ သူေတာ္စဥ္ အေပါင္းတုိ ့ခင္ဗ်ား။ အခု ေလးစားအပ္ပါေသာ (သူ ဖားတာပဲ ၿဖစ္မွာပါ) ရြာသူၾကီး ဦးဗုိလ္ေဆာင္က အမွာေတာ္ပါးလုိက္ပါတယ္။ ေထြေထြ ထူးထူးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ခင္ဗ်ား။ ရြာသူၾကီးက ဒီတရားပဲြကုိ သူကုိယ္တုိင္ပဲ လာေရာက္နာယူမွာပါတဲ့ ခင္ဗ်ား။ အဲဒါ ရပ္ေရး၊ ရြာေရး ကိစၥမ်ား အထူးေဆာင္ရြက္ေနရတာမုိ ့ တရားပဲြက်င္းပမယ္ အခ်ိန္ထက္ အနည္းငယ္ ေနာက္က်မည္ ၿဖစ္ပါေသာေၾကာင့္ သည္းခံ ေစာင့္ေပးၾကပါရန္ ရြားသူၾကီး ကိုယ္စား ကြ်န္ေတာ္ ရာအိမ္မွဳး ေမာင္ဘရီက အထူးေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါတယ္ခင္းဗ်ား” ဆုိၿပီး သူ ့ဟာသူလည္း ရာအိမ္မွဳး ဆိုၿပီး လူစုံတုန္း အမႊမ္းတင္ကာ အမွာေတာ္စာကုိ ေၾကၿငာလုိက္ေတာ့တာပါ။

မိမိအတြက္ေတာ့ ဒီတရားပဲြကုိ ၿမန္ၿမန္သာ ၿပီးလုိက္ခ်င္ပါၿပီ။ ရင္ထဲမွာလည္း အေတာ္ပူရေခ်ၿပီ။ ေခ်ြးေတြကလည္း အညာေႏြရာသီရဲ့ ပူအုိက္မွဳေၾကာင့္ေရာ၊ “တရားေဟာေတာ့မယ့္ ကုိယ္ေတာ္ေလးဆုိၿပီး” အလွ်ဳိလွ်ိဳၾကည့္ေနတဲ့ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္း မိတုတ္၊ မဲလုံး၊ ေမာင္က်စ္၊ စတဲ့ ရြယ္တူ တန္းတူေတြ။ ၿပီးေတာ့ တုိ ့ကုိယ္ေတာ္ ေလးေတာ့ အစြမ္းေတြၿပေတာ့မယ္ဆုိ ၿ္ပီးထင္သလုံး ၾကည့္ေနတဲ့ ဘၾကီးေပ်ာ့၊ အေမၾကီး ေစာသိန္း စတဲ့ တရားပဲြ သဘာရင့္၊ ၀ါရင့္ ရြာရဲ့ သက္ေတာ္ရွည္ ဘၾကီး ေမၾကီးေတြကလည္း ေမွ်ာ္လင့္တၾကီး ၾကည့္ေနတာရယ္ေၾကာင့္ ပါလာတဲ့ လက္ကုိင္ပ၀ါ ေရစြတ္ထားသလုိပဲ ၿဖစ္ေနေတာ့တာပါ။

(၆)
ရြာသူၾကီးက ေစာင့္ဆုိေတာ့လည္း ဘယ္သူမွ မၿငင္းသာေတာ့ေလၿပီ။ ဒီထဲမွာ ရြာသူၾကီးကုိ အၿပစ္ေၿပာခ်င္တဲ့ သူလည္း ေၿပာရဲေၿပာေလပဲ။ ေၿပာလုိ ့ကေတာ့ ရာအိမ္မွဳး ကုိဘရီရဲ့ ပုရပုိဒ္ထဲ သၾကၤန္အတြက္ သိၾကားမင္း ဆင္းမမွတ္ခင္ အမွတ္ခံဖို့သာ ၿပင္ေပေရာ….။ ေၿပာတဲ့သူ တစ္ေနရာကေန မွတ္…မွတ္…အကုန္မွတ္ ေပေတာ့…..ကုိ ဘရီေရ….။

ရြာသူၾကီးလည္း မလာေသးတာမုိ ့ အေဒၚအနုိင္တစ္ေယာက္ လာသမွ်၊ ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ား မၿပန္ၾကေစရန္ ရည္ရြယ္ၿပီး မိမိတရားေဟာမယ့္ေနရာ မနီးမေ၀း ေနရာေလးက နွစ္ဆယ့္တစ္လက္မ တီဗီေလးကုိ ႀကြားလုံးထုတ္ရန္ ဖြင့္ၿပေတာ့တာပါ။ အခ်ိန္က ခုႏွစ္နာရီ သာသာမုိ ့ ဖြင့္ဖြင့္ၿခင္းပဲ ဓားသံ "ခြ်မ္" "ခြ်မ္" "အု အား" စတဲ့ သုိင္းကြက္ ၿပဟန္တုိ ့ကုိ နုတ္ခမ္းေမြး ရွည္ရွည္ လူတစ္ေယာက္နဲ ့ ရုပ္ေခ်ာ ေခ်ာ အသားၿဖဴၿဖဴ လူတစ္ေယာက္ ႀကည့္ရွု ့သူမ်ား သေဘာေခြ ့မေနာေတြ ့ၾကေစဖို ့ အပီအၿပင္ ဖန္သားၿပင္ေပၚကေန လွဳပ္ရွားၿပေနၾကေတာ့တာပါပဲ။

လွဳပ္လာပါၿပီ။ သံသရာ ထြက္ေၿမာက္ေၾကာင္းတရားမ်ား နာၾကားရန္ဆုိတဲ့ ဓမၼမိတ္ေဆြ တစ္သုိက္ ႏွစ္ဆယ့္တစ္လက္မ တီဗီ ဖန္သားၿပင္ေလးေပၚက သူနုိင္ ၊ ကုိယ္နုိင္ အေခ်အတင္ အားၿပဳိင္ေနသူမ်ားကုိ စိတ္၀င္တစား ခံစားေနၾကပါၿပီ။ ဒီထဲမွာ ဆုိးတာက မိမိေရွ ့ေတာ္ေမွာက္ေရာက္ေနတဲ့ “ ၀မ္း တူး သရီး” ဆရာ ဘၾကီးေတာင္ေက်ာ္ကုိယ္တုိင္ တမ္းတမ္းစဲြ မုိက္ခရုိဖုန္းကုိပင္ သတိမရေတာ့ဘဲ “ ဟဲ့ ေရွ ့က တုိ ့ဖုိးေထာင္ သမီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္းပါေအ၊ အာရုံၿပတ္လုိက္တာ” စတဲ့ သူ ့ေရွ ့မွ တီဗီမ်က္နွာၿပင္ကုိ ဟုိဘက္ယိမ္း ဒီဘက္ယိမ္းကာ ကြယ္ေနတဲ့ ဆယ့္သုံးနွစ္သမီး ေလးကုိပင္ စိတ္မရွည္တဲ့ ေလသံမ်ဳိးနဲ ့ေၿပာၿပီး စတင္ ဂ်ဴမွဳံ တရားမ်ား မွတ္ေနေတာ့တာပါ။

ဘၾကီးေတာင္ေက်ာ္ထက္ ဆုိးတာက မိမိရဲ့ တရားပဲြ ၿဖစ္ေၿမာက္ေရး မတည္အလဳွရွင္ အေဒၚအနုိင္တစ္ေယာက္ ဘယ္ေရာက္ေနလ ဲႀကည့္လုိက္ၿပန္ေတာ့ သူလည္း အိမ္ပုိင္ရွင္ ပီသစြာ ေရွ ့ဆုံးက ေနရာယူ ကုိရီးယား သံသရာရွည္ ရွုကြက္မ်ား ၾကည့္ေနတာေတြရပါေတာ့တယ္။

(၇)
သူတုိ ့စိတ္ထဲမွာ တရားပဲြလုိ ့ပင္ သေဘာေပါက္ပုံ မရေတာ့။ သံသရာ ထြက္ေၿမာက္ေၾကာင္း တရားမ်ားထက္ ဂ်ဴမွဳံခ်ၿပေသာ အကြက္တုိး တရားမ်ားကုိသာ အဖန္အဖန္ “ဂ်ဴမဳွံတဲ့ကြ” ဆုိသူကဆုိ “သိုင္းခ်ေနတာကုိ လွတာလုိ”့ေၿပာသူကေၿပာ စသၿဖင့္ စသၿဖင့္ ထမင္းေမ့၊ ဟင္းေမ့၊ တရားေမ့၊ အထုိထုိေမ့ကာ ကိုယ္ေတြ ့ အံ့အားသင့္စြာပဲ ေတြ ့ရပါေတာ့တယ္။

“ၾကြလာပါၿပီခင္ဗ်ာ”။ “ရြာသူၾကီး ကုိဗုိလ္ေဆာင္ တရားနာရန္ ၾကြလာပါၿပီ ခင္ဗ်ား”ဆုိၿပီး ရြာသူႀကီးနဲ ့တကြ ရာအိမ္မွဳး ေမာင္ဘရီလည္း အိမ္ထဲကုိ ၀င္လာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကုိရီးယား သိုင္းကြက္မ်ားနဲ ့ အဖန္ဖန္မူးေမ့ေနေသာ အေဒၚ အနိုင္တစ္ေယာက္ ထေၿပာလုိက္တာက “ ေလးစားအပ္ပါေသာ တရားေဟာအရွင္ တူေတာ္ေမာင္ ပဇင္းနွင့္တကြ ရြာသူၾကီးကုိဗုိလ္ေဆာင္ ဘုရား အဲ... ကုိဗုိလ္ေဆာင္ အတြက္ “ရွင္” (သူ ့ကုိသူလည္း ဘာေတြၿဖစ္ေနလဲ သိေတာ့ပုံမေပါက္) တရားပဲြကုိ ဂ်ဴမွဳံ အၿပီး ရွစ္နာရီ တိတိမွသာ က်င္းပေပးၾကပါရန္ အားလုံေသာ ကုိရီးယား မိတ္ေဆြမ်ား ကုိယ္စား ေၿပာၾကားအပ္ပါတယ္ ဘုရား၊ "ရွင္” တဲ့ ။

“ေအာင္မေလး” ပြင့္ေတာ္မူၿပီးေသာ ဘုရားမ်ားနွင္တကြ ေနာင္ပြင့္လတၱံေသာ ဘုရားမ်ား တစ္ဆူ မက်န္ ထုိသူမ်ားအား ကယ္ေတာ္မူၾကပါကုန္…………………………။

တူေတာ္ ေမာင္ပဇင္းကုိ ဒီေလာက္ပစ္ထားေလာက္ေအာင္ နုိင္တာဆုိေတာ့
အေဒၚကုိ အေဒၚအနုိင္လုိ ့ နာမည္ေပးထားတာ မလြန္ဘူးထင္တာပါပဲ။


အေဟာင္းမ်ား ၿပန္လည္ခံစားခ်င္ရင္ေပါ့

ကဗ်ာမဟုတ္၊ အေမ ့ရင္းတြင္းျဖစ္ (click)
ဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္ရဲ့ ၿဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္(click)
ပေရာ္ဖတ္ဆာ ေဒါက္တာ ေဒၚကုလားမ(click)
ဂုရုၾကီးနဲ ့ အေမး၊ အေျဖ(click)
ဘၾကီးေပ်ာ့ရဲ့ အေပ်ာ့စား စိတ္ဓာတ္(click)
သား၊ သမီးမ်ား အတြက္ အေဖ့ အလကၤာ(click)
ျမင့္ျမတ္ေသာ ဘ၀ေနနည္း(click)
ေမြးေန ့ရွင္တုိင္းသုိ ့ အမွတ္တရ(click)
နားလည္စမ္းပါ ကေလးရယ္(click)
ခ်က္နည္း၊ ျပဳတ္နည္း(click)
လကဲ့သို ့ က်င့္ေသာ မဟာလူသားမ်ား(click)
လက္က်န္ပိတ္ မရေသာ စားရင္းရွင္းတမ္းမ်ား(click)

ၾကဳိဆုိပါတယ္

အားလု့ံး